Słońce leczy choroby. Czy wiesz, jakie?

Kilka lat temu badacze dowiedli, że witamina D ma znaczący wpływ na funkcjonowanie białych ciałek krwi. Ciałka te odpowiadają za stan układu immunologicznego i chronią nasz organizm przed wieloma chorobami. Bez tej witaminy białe ciałka krwi znajdują się w stanie uśpienia, a to sprawia, że człowiek jest niezabezpieczony przed wirusami, bakteriami i wolnymi rodnikami.

Dowiedziono również, że gdy pod wpływem słońca w skórze powstaje witamina D, krwinki białe dzielą się na dwie grupy. Jedna atakuje intruza, czyli zwalcza infekcję. Druga zaś, kontroluje przebieg walki i zapamiętuje jej wyniki. Odpowiednia informacja biologiczna jest przekazywana do układu odpornościowego, aby w przypadku kolejnego ataku, system obronny wiedział, jak ma postąpić, aby jak najszybciej pozbyć się czynników chorobotwórczych. Ale bez odpowiedniej porcji witaminy D, nie będą nas chronić przed chorobami.

W blasku słońca

Zachodzi wiele bardzo korzystnych dla naszego organizmu zmian. Musimy tylko spełnić jeden warunek – rozsądnie korzystać z tego dobrodziejstwa. Jakie zatem schorzenia można leczyć lub wspomagać ich leczenie promieniami słonecznymi? Oto kilka przykładów.

Cukrzyca

W wielu niezależnych badaniach dowiedziono, że niski poziom witaminy D w organizmie zwiększa ryzyko wystąpienia stanu przedcukrzycowego i samej cukrzycy. Podstawą do takiego twierdzenia jest fakt, że u ponad 70 proc. chorych występuje niedobór tej witaminy. W przypadku cukrzycy typu 2 słońce daje podobne efekty terapeutyczne jak wysiłek fizyczny, ponieważ obniża poziom cukru we krwi i normalizuje jego stężenie. Nie wiadomo, jak do tego dochodzi, ale uczeni biorą pod uwagę dwa mechanizmy. Po pierwsze, słonce pobudza wydzielanie insuliny przez komórki beta w trzustce. Po drugie, zwiększa wytwarzanie enzymu, który wychwytuje glukozę z krwi i przekształca ją w glikogen magazynowany w wątrobie. Dieta, ćwiczenia i rozsądna terapia słoneczna pozwalają dobrze kontrolować cukrzycę typu 2. Do syntezy witaminy D3 wystarczy 20-30 minut kontaktu naszej skóry z przed- lub popołudniowym słońcem.

Krzywica, osteoporoza, osteomalacja

Witamina D3 jest niezbędna, aby organizm mógł przyswajać wapń i inne budulcowe minerały z jedzenia. Ma to szczególne znaczenie u dzieci, zabezpieczając je przed tzw. zespołem krzywiczym. U osób dojrzałych witamina D chroni kości przed postępem osteoporozy. W przypadku osteomalacji, czyli rozmiękczenia kości występującego u dorosłych, słońce ułatwia zatrzymywanie w kościach minerałów, dzięki czemu wolniej ulegają one rozpadowi. Warto jednak pamiętać, że promienie słoneczne muszą mieć bezpośredni kontakt ze skórą, aby mogły zadziałać.

Schorzenia serca

Działanie słońca na układ krążenia jest porównywane z ćwiczeniami fizycznymi. Podobnie jak wysiłek, słońce zmniejsza spoczynkową częstość akcji serca. Poza tym światło słoneczne wzmacnia miesień sercowy i poprawia jego wydolność. Sprzyja także normalizacji ciśnienia tętniczego krwi. Jeśli jest ono zbyt niskie, powoduje jego podwyższenie, a gdy wysokie – obniżenie. Przy nadciśnieniu światło słoneczne obniża zarówno ciśnienie rozkurczowe i skurczowe. Pocenie się sprowokowane przez promieniowanie podczerwone zapobiega chorobom serca i naczyń krwionośnych i wzmacnia tkankę łączną.

Depresja

Promieniowanie słoneczne, ma dobry wpływ na ośrodkowy układ nerwowy. Odpręża, uspokaja psychiczne, łagodzi nastroje. Dzieje się tak, ponieważ pod wpływem słońca w organizmie człowieka podnosi się poziom endorfin (substancji morfinopodobnych, nazywanych hormonem szczęścia) produkowanych w mózgu. To właśnie one korzystnie wpływają na nasze samopoczucie. Dzięki endorfinom łatwiej się koncentrujemy, jesteśmy sprawniejsi i bardziej wydajni. W słoneczny dzień odczuwamy zadowolenie, budzi się w nas poczucie bezpieczeństwa, a problemy wydają się mniej istotne. Łatwiej też rozwiązujemy problemy i racjonalne wyjścia z trudnych sytuacji. Człowiek, który ma dobry nastrój łatwiej znosi wszelkie stresy i mniej choruje.

Choroby skóry

W żadnej dziedzinie medycyny leczenie różną długością promieni słonecznych nie jest tak powszechne jak w dermatologii. Światło słoneczne jest wykorzystywane do leczenia kilkudziesięciu chorób skóry. Stopniowo zwiększane dawki słońca pomagają leczyć trądzik młodzieńczy, łuszczycę, łupież różowy, a także owrzodzenia skóry spowodowane żylakami, zranieniem, gruźlicą czy ukąszeniami owadów. Umiarkowane korzystanie ze słońca, zwłaszcza gdy jest połączone z kąpielami w morzu ma korzystny wpływ na skórę i łagodzi objawy AZS. Jest to jedna z metod leczenia tego schorzenia.

Fototerapia zalecana jest również we wszystkich postaciach łuszczycy zwyczajnej (plackowatej), przede wszystkim wtedy, gdy zmiany są rozległe i rozsiane. Naświetlania wykonuje się zwykle 3 razy w tygodniu przez półtora miesiąca. Po tym czasie dochodzi do remisji choroby na około rok. Fototerapię często łączy się z innymi formami leczenia, co wydłuża okres dobrego samopoczucia. Słońce wzmacnia odporność skóry na choroby i zakażenia. Opalona skóra trzy razy skuteczniej zwalcza zarazki niż blada. Właściwe dawki słońca czynią skórę gładką i elastyczną. Ale nadmiar słońca wysusza ją, przyspiesza starzenie się i sprzyja rozwojowi raka skóry, chociaż zdania uczonych na ten temat są coraz bardziej rozbieżne.

Choroby zakaźne

O bakteriobójczych właściwościach promieniowania słonecznego świat dowiedział się przez przypadek w 1877 roku, gdy dwaj uczeni, Downs i Blunt, przez nieuwagę pozostawili próbki probówki z hodowlami bakterii w nasłonecznionym miejscu. 26 lat później duński lekarz, Niels Finsen, otrzymał Nagrodę Nobla za opracowanie skutecznej metody leczenia gruźlicy przy pomocy promieni słonecznych. Słońce pomaga w łagodzeniu zapalenia gardła, płuc, a nawet trąd. Naświetlania słoneczne są też skuteczną bronią w walce z drożdżycami i grzybicami skóry.